«چو ایران نباشد، تن من مباد…»  ما مردمانی هستیم ریشه‌دار، از تبار سازندگان تمدن. فرزندان کوروش و فردوسی، حافظ و سعدی، ستارخان و باکری. سرزمینی داریم به قدمت تاریخ، و خانه برای ما تنها مأمن نیست؛ خانه، پایگاه غیرت است، سنگر عزت است، و نگهبان پیوند نسل‌ها. از دل همین باور، گهرساز ایلیا زاده شد. نه از دل سود، بلکه از نیاز زمانه‌ای که در آن، بسیاری از فرزندان این سرزمین، پشت دیوار بلند نابرابری‌ها، از رؤیای خانه‌دار شدن بازمانده‌اند. ما بر آن شدیم تا طرحی نو درافکنیم؛ بنایی نه فقط از سنگ و سیمان، بلکه از اندیشه، تدبیر و مسئولیت اجتماعی. باوری داشتیم و داریم که خانه‌دار شدن، حق مسلم هر ایرانی است؛ خواه سرمایه‌دار، خواه کارگر، خواه بازنشسته‌ای شریف. «به خانه‌ات که رسیدی، به وطن رسیده‌ای…» و ما خواستیم وطن را، ذره‌ذره، خانه‌به‌خانه، دوباره بسازیم.                                       «در این خاک، در این بوم، به جز عشق، نساختم هیچ…»